ΦΑΙΝΩΜΕΝΙΚΑ ΟΛΟΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΙΣΟΙ.ΚΑΠΟΙΟΙ ΑΛΛΟΙ ΟΜΩΣ ΕΙΝΑΙ ΙΣΟΤΕΡΟΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ.ΚΑΙ ΑΥΤΟΙ ΜΕ ΚΑΘΕ ΤΡΟΠΟ ΠΡΟΣΠΑΘΟΥΝ ΝΑ ΔΕΙΞΟΥΝ ΤΗΝ ΑΝΩΤΕΡΟΤΗΤΑ ΤΟΥΣ ΠΟΤΕ ΡΕΥΟΝΤΑΣ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΕ ΚΑΠΟΙΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΣΤΟΥΣ ΟΠΟΙΟΥΣ ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΔΕΙΞΟΥΝ ΟΤΙ ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΥΠΟΛΟΓΙΖΟΥΝ κ.τ.λ,κ.λ.π.ΚΑΠΟΤΕ ΜΙΑ ΙΤΑΛΙΔΑ ΣΤΟ [[ΣΟΣΟΤ]] ΜΟΛΙΣ ΒΓΗΚΕ ΣΤΗ ΣΚΗΝΗ ΤΗΣ ΜΙΚΡΟΣΚΟΠΙΚΗΣ ΑΥΤΗΣ ΘΕΑΤΡΟΜΠΟΥΑΤ ΠΛΗΣΙΑΣΕ ΕΝΑΝ ΝΕΓΡΟ ΘΑΜΩΝΑ ΚΑΙ ΑΡΧΙΣΕ ΝΑ ΤΟΥ ΤΡΙΒΕΙ ΤΟ ΠΟΥΛΙ.ΣΕ ΚΑΝΕΝΑ ΛΕΥΚΟ ΔΕΝ ΘΑ ΤΟΛΜΑΓΕ ΤΟ ΙΔΙΟ ΚΑΜΩΜΑ ΝΑ ΚΑΝΕΙ.
ΚΑΤΩ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ-ΖΗΤΩ Η ΑΝΑΡΧΙΑ
ΤΟ ΘΕΜΑ ΕΙΝΑΙ ΟΧΙ ΤΟ ΠΟΥ ΚΑΤΑΛΗΓΟΥΝ ΟΙ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΕΙΣ[που συνήθως έχουν άσχημη κατάληξη]ΑΛΛΑ ΤΟ ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΚΑΝΕΙ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΝΑ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΟΥΝ{τάδε έφη ΝΤΕΛΕΖ,ΓΚΟΥΑΤΑΡΙ,ΜΠΑΛΙΜΠΑΡ,ΜΙΡΜΠΩ,ΝΤΕΜΠΟΡ,ΒΑΓΙΑΝ,ΑΝΡΥ ΚΑΙ ΛΟΠΟΙ ΑΝΑΡΧΙΚΟΙ}-............................Ενας από τους πολλούς λόγους για τους οποίους έχω καταστεί αναρχικός και θέλω να καταργηθεί το κράτος είναι γιατί το κράτος είναι εναντιον μου.Και εξηγώ λέγοντας ότι Eχω ένα μικρό διαμέρισματακι το οποίο και το νοικιάζω σε κάποιον εισπρατωντας λίγα και ζώντας φτωχικά .Όταν όμως αυτός ο νοικαρης σταματήσει να να με πληρώνει τότε εγώ αναγκάζομαι και του κάνω εξωση.Ομως το ελληνικό κρατος έχει καταντήσει τόσο γραφειοκρατικά δυσκίνητο που δε αφήνει να περιμένεις εναμισυ χρόνο έως ότου να ολοκληρωθεί η δικάσιμος διαδικασία επειδή σε μπλέκει με απεργίες και άλλου είδους διαδικασίες που δεν μπορείς ούτε να τις συλαβεις...Αυτο σημαίνει ότι το κράτος ευνοεί τους απατεώνες και κολυσιεργει εις βάρος ημών την έντιμων άνθρωπον με αποτέλεσμα να μας εξαναγκάζει να αυτοδικουμε και να γινωμεθα αναρχοκομουνισται η αναρχοκαπιταλισται προκειμένου να δαψιλευσουμε τα απαραίτητα κονδύλια που θα χρειαστουν για να επιβιώσουμε από τα αποτελέσματα την ίδιας της κρατικής κολισιεργιας........................................................................................................................Ας ΠΙΟΥΜΕ ΓΙ ΑΥΤΟΥΣ.ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΤΡΕΛΟΥΣ,ΤΟΥΣ ΑΠΡΟΣΑΡΜΟΣΤΟΥΣ,ΤΟΥΣ ΦΑΝΤΑΣΙΟΚΟΠΟΥΣ.ΓΙ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΒΛΕΠΟΥΝ ΤΑ ΠΡΑΜΑΤΑ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΑ-ΠΟΥ ΔΕΝ ΤΙΜΟΥΝ ΤΟΥΣ ΚΑΝΩΝΕΣ-ΠΟΥ ΔΕ ΣΕΒΟΝΤΑΙ ΤΗΝ ΤΑΞΗ-ΠΟΥ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΤΟΥ ΠΑΙΝΕΣΕΙΣ,ΝΑ ΤΟΥΣ ΠΟΝΕΣΕΙΣ,ΝΑ ΤΟΥΣ ΚΑΚΟΛΟΓΙΣΕΙΣ,ΝΑ ΤΟΥΣ ΤΣΙΤΑΡΕΙΣ-ΟΜΩΣ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΤΟΥΣ ΑΓΝΟΗΣΕΙΣ-ΓΙΑΤΙ ΑΥΤΟΙ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΑΛΑΖΟΥΝ-ΒΡΙΣΚΟΥΝ,ΦΤΙΑΝΟΥΝ,ΨΑΧΝΟΥΝ,-ΓΙΑΤΙ..ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΑΡΚΕΤΑ ΤΡΕΛΟΙ ΩΣΤΕ ΝΑ ΝΟΜΙΖΟΥΝ ΠΩΣ ΜΠΟΡΟΥΝ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΝΑΛΑΞΟΥΝ....ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΘΑ ΤΟ ΚΑΝΟΥΝ...[Ζάκ Κέρουακ]..................................................AΝΑΡΧΙΑ ΚΑΙ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ-=[[Η ανθολογία αυτή, όπου αναρχικοί γράφουν για λογοτέχνες και λογοτέχνες για αναρχικούς, μας υπενθυμίζει ότι ο Πιοτρ Κροπότκιν έγραψε μια ολόκληρη ιστορία της Ρώσικης λογοτεχνίας, χωρίς ούτε στιγμή να πάψει να ασχολείται με την υπόθεση της Αναρχίας και της ανθρώπινης χειραφέτησης η πανταχού παρούσα στις επαναστατικές διεργασίες του καιρού της Έμμα Γκόλντμαν έγραψε σημαντικά δοκίμια για τον Τολστόι, τον Ίψεν, τον Γέητς, ο μαρτυρικός Γκούσταβ Λαντάουερ για τον Ντοστογιέφκσι, τον Τολστόι, τον Στρίντμπεργκ, τον Ουίτμαν, τον Όσκαρ Ουάιλντ κ.ά. καθώς και ότι σπουδαίοι λογοτέχνες και συγγραφείς (ο Μιρμπώ, ο Ζολά, ο Μπλοκ κ.ά) έκαναν την αντίστροφη διαδρομή κι έγραψαν δοκίμια για εμβληματικές μορφές του αναρχικού κινήματος, για να μην μιλήσουμε και για σπουδαίες προσωπικότητες της εποχής, όπως ο Γκέρτσεν, όπου τα όρια δοκιμίου και ποίησης συχνά χάνονται στην αριστουργηματική γραφή του. Τα δοκίμια που συγκεντρώνονται εδώ. γραμμένα από διαφορετικά πρόσωπα, είναι λογικό να έχουν αντιφατικές μεταξύ τους κρίσεις. Πρόθεση μας άλλωστε δεν ήταν να παρουσιάσουμε μια σειρά "αγιογραφιών". Κείμενα διεισδυτικά και πρωτότυπα, αποδεικνύουν ότι όταν η ερμηνεία και η κριτική έργων και προσώπων γίνεται με πάθος και γνώση, ανοίγουν νέους δρόμους κατανόησης του κόσμου. Οι σελίδες του βιβλίου αυτού μας υπενθυμίζουν και κάτι ακόμα: ότι η μοίρα των ανθρώπων και των κοινωνιών έχει καταγραφεί λεπτομερώς στην ιστορία της πραγματικής λογοτεχνίας και όποιος θέλει να διερωτηθεί γι' αυτήν, όποιος θέλει να την αλλάξει, αργά ή γρήγορα θα προσφύγει και στις σελίδες της. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου) Περιεχόμενα Καρλ Σάντμπεργκ, Έννομη του θανάτου μεσονύχτια ώρα Ζ. Δ. Αϊναλής, Εισαγωγή Αντί προλόγου: Ρέντσο Νοβατόρε, Πλάνητες του πνεύματος Αλέξανδρος Γκέρτσεν, Π. Ζ. Προυντόν (Αποσπάσματα) Εμίλ Ζολά, Προυντόν και Κουρμπέ Πιοτρ Κροπότκιν, Σχετικά με τον μηδενισμό και το μυθιστόρημα "Πατέρες και γιοι" του Τουργκένιεφ Πιοτρ Κροπότκιν, Ντοστογιέφσκι Οκτάβ Μιρμπώ, Ένας τρελός Πωλ Αντάμ, Εγκώμιο του Ραβασόλ Έμμα Γκόλντμαν, Χένρικ Ίψεν. Ένας εχθρός της κοινωνίας Έμμα Γκόλντμαν, Ουίλιαμ Μπάτλερ Γέητς. Εκεί όπου δεν υπάρχει τίποτα Έμμα Γκόλντμαν, Το ρώσικο θέατρο: Λέων Τολστόι. Η δύναμη του σκότους Γκούσταβ Λαντάουερ, Λέων Νικολάγιεβιτς Τολστόι Λουίτζι Γκαλεάνι, Λέων Τολστόι (1828-1910) Ιππόλυτος Χάβελ, Ένας ανήθικος συγγραφέας Αλέξανδρος Μπλοκ, Μιχαήλ Αλεξάντροβιτς Μπακούνιν Κώστας Δεσποινιάδης, Επίμετρο "Αναρχικοί και Λογοτεχνία" ......................................................KAI Ενα κειμενάκι {τόσο ντοστογιεφσκικό τού Λαφάργκ Πού βρήκα τόν πανικόβιο εαυτό μου μέσα σ/αυτό={{{Υγιής στο σώμα και το πνεύμα, αυτοκτονώ, πριν τα ανελέητα γεράματα, που θα μου αφαιρέσουν μία - μία όλες τις ηδονές και τις χαρές της ύπαρξης και θα μ' απογυμνώσουν απ' τις φυσικές και πνευματικές μου δυνάμεις, παραλύσουν την αποφασιστικότητα, καταστρέψουν τη θέλησή μου και με κάνουν βάρος για μένα τον ίδιο και για τους άλλους. Εδώ και χρόνια ανέλαβα την υποχρέωση απέναντι στον εαυτό μου να μην περάσω τα εβδομήντα ... Ζήτω ο Κομμουνισμός! Ζήτω ο Διεθνής Σοσιαλισμός!}}- - -------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- -Ταξίδια μέσω της Γαλλίας και της Ιταλίας είναι η ταξιδιωτική λογοτεχνία του Tobias Smollett που δημοσιεύθηκε το 1766. Αφού υπέστη την απώλεια του μοναδικού του παιδιού, της 15χρονης Ελισάβετ, τον Απρίλιο του 1763, ο Smollett έφυγε από την Αγγλία τον Ιούνιο εκείνου του έτους. Μαζί με τη σύζυγό του ταξίδεψε στη Γαλλία στη Νίκαια . Το φθινόπωρο του επόμενου έτους επισκέφθηκε τη Γένοβα , τη Ρώμη , τη Φλωρεντία και άλλες πόλεις της Ιταλίας. Μετά τη διαμονή του στη Νίκαια για το χειμώνα επέστρεψε στο Λονδίνο μέχρι τον Ιούνιο του 1765. Ταξίδια μέσω της Γαλλίας και της Ιταλίας είναι ο απολογισμός αυτού του ταξιδιού. Ο Smollett περιγράφει με μεγάλη λεπτομέρεια τα φυσικά φαινόμενα, την ιστορία, την κοινωνική ζωή, την οικονομία, τη διατροφή και τα ηθικά των τόπων που επισκέφθηκε. Ο Smollett είχε μια ζωντανή και περιπετειώδη περιέργεια και, όπως αποδεικνύουν τα μυθιστορήματά του, ένα πολύ γρήγορο μάτι. Πρόβλεψε τα ΠΑΡΑΘΕΡΙΣΤΙΚΑ πλεονεκτήματα των Καννών ,ΠΕΡΙΕΓΡΑΨΕ έπειτα ένα μικρό χωριό, ΚΑΤΑΛΗΛΟ ΓΙΑ ΘΕΡΑΠΕΥΤΙΚΟΥ ΤΥΠΟΥ ΔΙΑΚΟΠΕΣ και τις δυνατότητες του δρόμου Corniche[ΠΑΡΑΛΙΑ] . Η γραφή συχνά χαρακτηρίζεται από μελαγχολικά, σφοδρή οξύτητα και αμφιβολία. Ο Smollett διαμαρτύρεται με τους κηδεμόνες, τους ποδοσφαιριστές και τους άλλους ταξιδιώτες και κατέχει πολλούς αλλοδαπούς (αν και δεν είναι όλοι) που συναντά με περιφρόνηση. Εκφράζει την ρωμαιοκαθολική πίστη, τη μονομαχία , την ασήμαντη και περήφανη αριστοκρατία, τις εγχώριες ρυθμίσεις όπως το cicisbeo και πολλά άλλα γαλλικά και ιταλικά έθιμα. Ο Laurence Sterne , Ό οποίος συναντήθηκε με τον Smollett στην Ιταλία, σατίρισε την λανθασμένη στάση του Smollett στο χαρακτήρα του Smelfungus σε ένα δικό του βιβλίο που ήταν και αυτο κατι σαν κριτική σε αυτο το συναισθηματικό ταξίδι μέσω της Γαλλίας και της Ιταλίας , το οποίο γράφτηκε εν μέρει ως απάντηση στο βιβλίο του Smollett... ο οποίος πάντα έβλεπε το κάθε κράτος ως ανεπιθύμητο, περιττό και επιβλαβές. {μονο τα έθνη σεβόταν όχι τα κράτη] Το χρονοδιάγραμμα του αναρχισμού εκτείνεται στην προϊστορία όταν οι άνθρωποι ζούσαν σε αναρχικές κοινωνίες πολύ πριν από την ίδρυση επίσημων κρατών, βασιλείων ή αυτοκρατοριών . Με την άνοδο των οργανωμένων ιεραρχικών σωμάτων, ο σκεπτικισμός απέναντι στην εξουσία αυξήθηκε επίσης, αλλά μόλις τον 19ο αιώνα σχηματίστηκε ένα αυτοσυνείδητο πολιτικό κίνημα. Κατά το τελευταίο μισό του 19ου και τις πρώτες δεκαετίες του 20ού αιώνα, το αναρχικό κίνημα άκμασε στα περισσότερα μέρη του κόσμου και είχε σημαντικό ρόλο στους αγώνες των εργαζομένων για χειραφέτηση...Ποιες είναι οι χρήσεις του αναρχισμού;[ΚΑΤΑ ΤΟΝ T.SMOLLET?] Η σύντομη απάντηση είναι "όχι πολλές." Παρόλο που οι αναρχικοί έχουν συχνά κίνητρα από αντάξια φιλοδοξίες και ενίοτε έκαναν συνειδητοποίηση των κρίσιμων ζητημάτων, γενικά ο αναρχισμός είναι ένας αναποτελεσματικός τρόπος βελτίωσης του κόσμου. Οι αναρχικοί είναι καλύτεροι ονειροπόλοι από τους δράστες, και η πολιτική είναι η τέχνη του δυνατού. Παρόλο που μπορεί να απογοητεύσει πολλούς στα αριστερά, ένα επιτυχημένο κίνημα απαιτεί συμβιβασμό, οργάνωση και ναι, ακόμη και ηγεσία, για να κάνουμε πραγματικά πράγματα. Υπάρχουν πολλές παραλλαγές και ιστορικές εκδηλώσεις του αναρχισμού, αλλά το χαρακτηρισμό όλων είναι απόρριψη της εξουσίας και της ιεραρχίας. Οι αναρχικοί ονειρεύονται έναν κόσμο χωρίς κράτη, παραδοσιακές πολιτικές οργανώσεις ή οποιαδήποτε άλλη δομή που περιορίζει την ατομική ελευθερία. Επειδή μοιράζονται αυτές τις πεποιθήσεις και τους στόχους με τους ελευθεριακούς, οι αναρχικοί εύκολα μπερδεύονται μαζί τους. Στο αμερικανικό πλαίσιο, τουλάχιστον, η κύρια διάκριση μεταξύ των δύο αφορά τον καπιταλισμό: οι αναρχικοί την θεωρούν ως εγγενώς καταναγκαστικές, ενώ οι ελευθεριανοί το σέβονται ως την ενσάρκωση και τον θεματοφύλακα των ατομικών δικαιωμάτων. Αυτό οδήγησε την πρώην να θεωρηθεί ως αριστερή πτέρυγα και η δεύτερη ως δεξιά, αλλά στην πραγματικότητα, Κατά τη διάρκεια του τέλους του δέκατου ένατου και των αρχών του εικοστού αιώνα, η απόρριψη των παραδοσιακών πολιτικών οργανώσεων και δραστηριοτήτων από τον αναρχισμό οδήγησε στη συμμετοχή του σε διάφορες εξεγέρσεις και εξεγέρσεις, η σημαντικότερη από τις οποίες ήταν η Κομμούνα των Παρισίων. Οι αναρχικοί συσχετίστηκαν επίσης με την «προπαγάνδα της πράξης» - «αυθόρμητες» και «εθελοντικές» πράξεις που αντανακλούσαν τη δύναμη του ατόμου και είχαν σχεδιαστεί για να εμπνεύσουν τους άλλους. Παρόλο που οι ενέργειες αυτές δεν είναι απαραίτητο να είναι βίαιες, ήταν συχνά: κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου οι αναρχικοί ήταν υπεύθυνοι για μια σειρά θεαματικών δολοφονιών και βομβιστικών επιθέσεων. Ένας Τσάρος της Ρωσίας, οι πρόεδροι της Ιταλίας και της Γαλλίας, οι βασιλιάδες της Πορτογαλίας και της Ελλάδας, και ένας πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών έκαναν όλα τα πράγματα στα χέρια των αναρχικών. Παρά την συχνά θεαματική φύση τους, οι αναρχικές δραστηριότητες ήταν σχεδόν ομοιόμορφα ανεπιτυχείς. Για παράδειγμα, η έλλειψη εσωτερικής οργάνωσης, ηγεσίας ή συμφωνημένων στόχων της Κομμουνιστικής Κομμούνας την άφηνε να καταπολεμήσει και να είναι ευάλωτη στην αντεπίθεση. καταστράφηκε άγρια από τις δυνάμεις της αντεπανάστασης. Το πιο άμεσο αποτέλεσμα των δολοφονιών και των βομβαρδισμών, εν τω μεταξύ, ήταν να παρασχεθούν στους συντηρητικούς μια λογική για την εφαρμογή κατασταλτικών μέτρων εναντίον ολόκληρης της αριστεράς. Η αναποτελεσματική φύση του αναρχισμού (συμπεριλαμβανομένων των βιαιοπραγιών που συχνά συνεπάγεται) και άλλα ουτοπικά κινήματα οδήγησαν περισσότερο στα αριστερά για να απομακρυνθούν από αυτά από τα τέλη του 19ου αιώνα και αντ 'αυτού να επικεντρώσουν τις ενέργειές τους στη δημιουργία οργανωμένων και πειθαρχημένων κομμάτων και συνδικάτων. Ο Λένιν εντόπισε τους αναρχικούς και άλλους «αριστερών κομμουνιστών» ως θύματα μιας «παιδικής διαταραχής, ανίκανης επιμονής, οργάνωσης, πειθαρχίας και σταθερότητας». Οι προσπάθειές τους, είπε, ήταν πρόωρες και αντιπαραγωγικές: «Ο αναρχισμός δεν ήταν σπάνια ένα είδος τιμωρία για τις ευκαιριακές αμαρτίες του εργατικού κινήματος ". Στην Ευρώπη, η επίμονη και αποτελεσματική πολιτική οργάνωση επέτρεψε στα μη αναρχικά αριστερά κινήματα να μετατρέψουν την εργατική τάξη σε μια ισχυρή πολιτική δύναμη που τελικά θα μπορούσε να εξαναγκάσειπαλαιό καθεστώς να αποδεχθεί τον εκδημοκρατισμό και τουλάχιστον κάποια δημόσια κοινωνική πρόνοια. Και στη Ρωσία, φυσικά, η οργάνωση και η πειθαρχία επέτρεψαν στον Λένιν και στη μπάντα των κομμουνιστών να εκμεταλλευτούν άμεσα την εξουσία κατά τη διάρκεια μιας κρίσης. Κατά τη διάρκεια του μεσοπολέμου, τα σοσιαλιστικά κόμματα έγιναν τα εμπόδια της δημοκρατίας σε πολλά μέρη της Ευρώπης. Η υπεράσπιση της δημοκρατίας σήμαινε ότι οι σοσιαλιστές χρειάζονταν να κερδίσουν εκλογές και να προσελκύσουν την υποστήριξη της πλειοψηφίας, η οποία με τη σειρά της θα απαιτούσε συμβιβασμούς, συμβιβασμούς και υπομονή - καμία από τις οποίες δεν απευθυνόταν σε αναρχικούς. Και κατά τη διάρκεια του μεσοπολέμου, οι αναρχικοί επέστρεψαν να επιτεθούν στην κυρίαρχη τάξη, αν και ήταν πλέον δημοκρατική, στην οποία οι σοσιαλιστές διαδραμάτισαν σημαντικό ρόλο. Πράγματι, κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, οι αναρχικοί όχι μόνο ασχολήθηκαν με εξεγέρσεις, εξεγέρσεις και άλλες βίαιες δραστηριότητες, αλλά επιτέθηκαν και στην «ταραχή» και στη «μετριοπάθεια» των αριστερών που υπερασπίστηκαν τη δημοκρατία. Παρόλο που είναι βεβαίως αλήθεια ότι η δημοκρατία του Μεσοπολέμου αντιμετώπισε ισχυρότερους εχθρούς στα δεξιά παρά στα αριστερά κατά τη διάρκεια αυτών των ετών, Μετά το 1945, το παραδοσιακό, ιδιαίτερα σοσιαλδημοκρατικό, αριστερό βοήθησε στη δημιουργία μεταπολεμικής διαταγής που υποκρύπτει μια άνευ προηγουμένου περίοδο ενοποιημένης δημοκρατίας, οικονομικής ανάπτυξης και κοινωνικής σταθερότητας στην Ευρώπη και τη Δύση. Παρόλα αυτά, από τη δεκαετία του 1960, πολλά κινήματα με «ανατολικο-επηρεασμένο» και «αντιλαϊκό» (συμπεριλαμβανομένων των πανκ και των Yippies στις Ηνωμένες Πολιτείες και των καταλήψεων σε πολλές ευρωπαϊκές πόλεις) που επιτέθηκαν στην κυρίαρχη "αστική, καπιταλιστική" τάξη εξερράγησαν στη σκηνή. Παρόλο που τα κινήματα αυτά έφεραν σημαντικά ζητήματα -ιδιαίτερα την ανάγκη να ξεπεράσουν τα πολιτικά και οικονομικά επιτεύγματα της μεταπολεμικής τάξης για να εξετάσουν και κοινωνικά προβλήματα και αδικίες - παρουσίασαν επίσης ορισμένες αξιοσημείωτες παθολογίες. Μερικοί επαίνεσαν τους ομολόγους του Χο Τσι Μιν, Μάο Τσε Τουνγκ, και ο Φιντέλ Κάστρο - σχεδόν εικόνες ελευθερίας - και έδειξαν περιφρόνηση για την κοινή γνώμη και για τις "μάζες" που δεν μοιράστηκαν το όραμά τους για τον κόσμο. Επιπλέον, αν και έντονη στην απόρριψη της σύγχρονης τάξης, αυτά τα κινήματα δεν είχαν κανένα ρεαλιστικό σχέδιο για την αλλαγή του και μόνο αόριστες και συχνά απολιτικές εναλλακτικές λύσεις που προσφέρουν. Όπως είπε κάποτε ο Φρανσουά Μιτεράν, οι ηγέτες του φοιτητικού κινήματος του Μαΐου του 1968, όταν «ήθελαν να εξηγήσουν τα κίνητρα πίσω από τις διαδηλώσεις τους». . . τι μι-μσς του οιονεί μαρξισμού, ποιο ζιζάνιο, ποια σύγχυση. " Όπως είπε κάποτε ο Φρανσουά Μιτεράν, οι ηγέτες του φοιτητικού κινήματος του Μαΐου του 1968, όταν «ήθελαν να εξηγήσουν τα κίνητρα πίσω από τις διαδηλώσεις τους». . . τι μι-μσς του οιονεί μαρξισμού, ποιο ζιζάνιο, ποια σύγχυση. " Όπως είπε κάποτε ο Φρανσουά Μιτεράν, οι ηγέτες του φοιτητικού κινήματος του Μαΐου του 1968, όταν «ήθελαν να εξηγήσουν τα κίνητρα πίσω από τις διαδηλώσεις τους». . . τι μι-μσς του οιονεί μαρξισμού, ποιο ζιζάνιο, ποια σύγχυση. " Στα τέλη του εικοστού αιώνα, τα αναρχικά επηρεασμένα κινήματα επανεμφανίστηκαν στα αριστερά, συχνά κάτω από το έμβλημα της αντι-παγκοσμιοποίησης. Για μια ακόμη φορά, αυτές οι κινήσεις υπογράμμισαν ορισμένα κρίσιμα ζητήματα, κυρίως αυξανόμενη ανισότητα και υποβάθμιση του περιβάλλοντος, αλλά δεν μπορούσαν να προσφέρουν τίποτα πέρα από αυτό. Πολλοί επικριτές, παραδείγματος χάριν, έχουν καταλήξει σε παραλληλισμούς μεταξύ της ουσιαστικής επιρροής που απολαμβάνει μια ποικιλία από δεξιές ομάδες στην Αμερική και της θεατρικής και εφήμερης επίδρασης του κινήματος Occupy. Στο πρόσφατο βιβλίο του, ο Barney Frank, για παράδειγμα, έρχεται σε αντίθεση με την επίμονη διοργάνωση της Εθνικής Ομοσπονδίας Τουφέλεων και την ικανότητά της να κινητοποιεί υποστηρικτές για να πλημμυρίζουν τα γραφεία των βουλευτών με επιστολές και προσκλήσεις και να ψηφίσει ως μπλοκ, με την κλίση πολλών στα αριστερά "Κρατήστε δημόσιες διαδηλώσεις, στην οποία συναντιούνται άνθρωποι για να διαβεβαιώνουν ο ένας τον άλλον τις πεποιθήσεις τους ». Ο Frank ισχυρίζεται ότι« εάν ενδιαφέρεστε βαθιά για ένα θέμα και ασχολείστε με μια ομαδική δραστηριότητα εκ μέρους του, που είναι διασκεδαστική και εμπνευσμένη και ενισχύει το αίσθημα αλληλεγγύης με άλλους . . . σίγουρα δεν κάνεις τίποτα καλό. " Αν και είναι snarky, ο Frank είναι θεμελιωδώς σωστός. Αν και ο σκεπτικισμός του αναρχισμού της εξουσίας και της ιεραρχίας και η επιθυμία του να δημιουργήσει έναν καλύτερο κόσμο είναι αξιοθαύμαστο, το ανιθαγενές του, απολιτικό όραμα αυτού του κόσμου είναι επικίνδυνο και η τακτική του είναι αναποτελεσματική. Επιπλέον, πολύ συχνά αυτό το όραμα οδήγησε αναρχικούς στην απόρριψη της δημοκρατίας, καθώς η πλειοψηφία των πολιτών έχει αποδείξει με συνέπεια ότι δεν την κατανοούν. Πολύ συχνά οι τακτικές του αναρχισμού χρησίμευσαν κυρίως για να διαλυθούν οι ενέργειες του αριστερού και να τον αφήσουν ευάλωτο σε επίθεση από τους καλύτερα οργανωμένους ομολόγους του στα δεξιά. Ενώ οι αναρχικοί είναι σωστοί για να μας υπενθυμίσουν ότι το αριστερό πρέπει να ονειρευτεί, πρέπει πάντα να θυμόμαστε ότι πρέπει επίσης να κάνει . Μια αριστερά που επικρίνει την υπάρχουσα τάξη χωρίς να προσφέρει ρεαλιστικά σχέδια για την αλλαγή της ή γενικά ελκυστικές εναλλακτικές λύσεις απέναντί της, θα είναι πάντοτε νικημένη από τους αντιπάλους της..