ΛΕΟΠΑΡΝΤΙ...ΤΟ ΑΤΕΛΕΙΩΤΟ

Η υψηλότερη έκφραση της ποίησης έχει φτάσει στο Leopardi στο L'Infinito , η οποία είναι ταυτόχρονα φιλοσοφία και  τέχνη, δεδομένου ότι στη σύντομη αρμονία των στίχων είναι συγκεντρωμένα τα συμπεράσματα των μεγάλων φιλοσοφικών διαλογισμών τού. Το θέμα είναι μια έννοια, που το μυαλό μπορεί μόνο με μεγάλη δυσκολία να συλλάβει. Ο ποιητής αφηγείται μια εμπειρία που έχει συχνά όταν ο ίδιος κάθεται σε ένα απομονωμένο μέρος σε ένα λόφο. Η μάτιά του δεν μπορεί να φτάσει τον ορίζοντα, λόγω της αντιστάθμισης που περιβάλλει το site? Σκέψη του, αντ 'αυτού, είναι σε θέση να φανταστεί χώρους χωρίς όρια. "Sempre caro mi fu quest'ermo Colle? E questa Siepe che da parte tanta? De'll ultimo orrizonte il guarde esclude". Μια άλλη εκδοχή υποστηρίζει ότι το λόφο αντιπροσωπεύει το ύψος τής ανθρώπινης σκέψης επιτυγχάνει, αλλά και στην κορυφή υπάρχει μια αντιστάθμιση που αποτρέπει από το να δει κανείς το απόλυτο ορίζοντα, πέρα ​​από το θάνατο και την ύπαρξη. Έτσι, αυτή η αντιστάθμιση μπορεί να ερμηνευθούν υπό την έννοια τα όρια της ανθρώπινης κατανόησης σχετικά με την ανθρώπινη ύπαρξη στο Σύμπαν. Γι 'αυτό το ποίημα αρχίζει με "Sempre caro mi fu ..." η οποία μπορεί να μεταφραστεί ως "Always όπως ήταν ακριβό / dificult / βαρύ για μένα ...". Η σιωπή είναι βαθιά? Όταν η ανάσα του αέρα έρχεται, αυτή η φωνή ακούγεται σαν τη φωνή του σήμερα, και με την αντίθεση που προκαλεί όλες τις εποχές, και την αιωνιότητα. Έτσι, η σκέψη του ποιητή είναι συγκλονισμένη από τις νέες και άγνωστες προτάσεις, αλλά "il naufragar m'è dolce in questo mare" ("ναυάγιο / φαίνεται γλυκό για μένα σε αυτή τη θάλασσα."