PASCOLI AND MARIO LUZI

Giovanni Marradi (1852–1922) was an Italian poet born at Livorno and educated at Pisa and Florence. At the latter place he started with others a short-lived review, the Nuovi Goliardi, which made some literary sensation. He became a teacher at various colleges, and eventually an educational inspector in Massa Carrara. He was much influenced by Carducci, and became known not only as a critic but as a charming descriptive poet, his principal volumes of verse being Canzone moderne (1870), Fantasie marnie (1881), Canzoni e fantasie (1853), Ricordi lirici (1884), Poesie (1887), Nuovi canti (1891) and Ballati moderne (1895).«Ο ποιητής είναι ένας ποιητής, δεν ηχείο ή ιεροκήρυκας, δεν φιλόσοφος, ιστορικός, κανένας δάσκαλος, όχι βήμα ή δημαγωγός, όχι ένας πολιτικός, ή το δικαστήριο. Δεν είναι ακόμη, τόσο με την ειρήνη του πλοιάρχου Carducci , ένας εργάτης που Foggi σπαθί και την ασπίδα και το τέλος των πολέμων, και μάλιστα, με την ειρήνη και τόσοι άλλοι, ένας καλλιτέχνης που nielli και καλέμια ότι οι άλλοι θα του δώσει το χρυσό. Για να είναι ένας ποιητής αξίζει απείρως περισσότερο από τα συναισθήματά του και το όραμά του, ότι ο τρόπος με τον οποίο το άλλο μεταδίδει το ένα και το άλλο [...] »
(G. Pascoli - από το μικρό αγόρι)				"Στην πραγματικότητα, είναι ότι τα τρία ατυχία έχει διχάσει και να επανενωθεί κάποια παιδαριώδη ερωτική τρέλα και την εξαπάτηση, την οποία Ida έχει κάνει τα στραβά μάτια μόνο εν μέρει. Για το βοσκότοπο είναι σε κάθε περίπτωση ένα πραγματικό βήμα προς τα πίσω στον κόσμο των συναισθημάτων και των αισθήσεων, Front ευθύνες? Στον κόσμο από τον οποίο ρίχτηκε βίαια και πάρα πολύ σύντομα. Μπορούμε να σημειώσουμε δύο ανταγωνιστικές κινήσεις: το ένα, σχεδόν πατρική, ο οποίος πρότεινε ότι με σκληρή δουλειά και αφοσίωση για να ξαναχτίσουν τη φωλιά που χτίστηκε από τους γονείς για να επενδύσουν στο ρόλο του πατέρα, για να τον μιμηθούν. Μια άλλη, από έναν πολύ διαφορετικό χαρακτήρα, προτείνει αντί του κλεισίματος εκεί με τις μικρές αδελφές εγγυηθεί καλύτερα την οπισθοδρόμηση στην παιδική ηλικία, με εξαίρεση πραγματικότητα, μερικές φορές σκληρά, τα άλλα αδέλφια. Στην πράξη, τα λιβάδια υπερασπίζεται τη φωλιά με τη θυσία, αλλά και αντιτίθεται με απόλαυση για όλα τα υπόλοιπα: δεν είναι μόνο για την ανάκτηση του, αλλά και το μέγεθος της στον κόσμο. Οτιδήποτε που τείνει να το δάκρυ από εκεί σε κάποιο βαθμό πονάει, άλλες διαστάσεις της πραγματικότητας δεν το επιτύχει, μια θετική, αποδεκτή. Για να καταστεί ασφαλέστερη και βαθιές κινήσεις από την πόλη, τον τοποθετεί ανάμεσα στα βουνά της Garfagnana όπου μπορεί, άλλωστε, το μείγμα με τη φύση. "